nasılsın?

bir yıl öncesine kadar bu sorunun cevabı benim için dünyanın en kolay cümlesiydi...
ama uzun zamandır içimden gerçek cevaplar vermek gelmiyor bu soru karşısında.ben de insanlar beni rahat bıraksın diye onlara hep aynı cevabı veriyorum:'iyi ya sen?'

artık bu da yetmiyor, sanırım yalan söyleme limitimi doldurdum, artık iyi deyip geçiştirmek istemiyorum.aslında sorun da burada,diğerleri bu soruyu sadece sormak zorunda oldukları için soruyorlar,belki de bu soru cümlesi makinalaşmanın ilk adımı..

ama bu robot insanlar artık canımı sıkmaya başladı.
bilinsin ki benim mutluluğum iki nokta ve bir parantez değil.
bilinsin ki ben iyi değilim.ve aptal gibi bana bunun nedenini sormayın,verdiğim cevaplar sizi tatmin etmeyecek,çünkü siz anca kötü bişey yaşadığınızda mutsuz,istediğiniz olduğunda mutlu olursunuz.

oysa ben en çok acı çektiğimde mutlu oluyorum,başka zaman hayat bana çok sıkıcı geliyor.
hayatımda birçok iyi şey varken ben elde edemediklerime üzülmeyi hatta kahrolmayı seçiyorum.
benim dünyam çok geniş ve çok küçük.
benim dünyam tek bi kişinin ama bedenim herkesin ürünü.
benim ruhum bir kolyede saklı ama bedenim gözlerden ibaret.

ben ne yazamayacağını bilemeyen yazar,
okumasını bilmeyen adam,
yaşamayı sevemedim sensiz...

biraz sonra birileri gelecek ve bana soracak:'nasılsın?'
ben de yukarıdakileri anlatacağım ona...
ya da vazgeçtim,yalan söyleyeceğim,
çünkü ben iyiyim...